Nights in White Satin: van witte lakens tot laatbloeier

Het verhaal begint bij de jonge Justin Hayward. Hij was slechts een paar maanden lid van The Moody Blues toen de band een ambitieus project aanging: het album Days of Future Passed. Het idee was om een symfonisch rockalbum te creëren dat de verschillende delen van een dag zou weerspiegelen, van zonsopgang tot zonsondergang. Hayward kreeg de taak om het avonddeel te schrijven. 

Lakens 

De inspiratie voor Nights in White Satin kwam van iets opmerkelijk eenvoudigs: een geschenk van een ex-vriendin. Zij had hem een set witte satijnen lakens gegeven. Deze lakens waren de aanleiding voor een reeks dromerige, romantische gedachten over de liefde en het verlangen dat hij toen voelde. Hij vertelde later dat het nummer was geschreven “uit pure jeugdige onschuld en verlangen.” 

Hayward schreef het nummer in de slaapkamer van zijn ouderlijk huis, en de tekst stroomde eruit alsof hij de woorden al jaren met zich meedroeg. De zin “Nights in white satin, never reaching the end” is een perfecte weergave van de oneindigheid en complexiteit van de liefde. Het nummer was anders dan alles wat op dat moment werd gemaakt: het was lang, complex en doorspekt met orkestrale arrangementen van het London Festival Orchestra. Het bevatte zelfs een gesproken gedicht aan het einde, getiteld Late Lament, geschreven door drummer Graeme Edge en voorgedragen door toetsenist Mike Pinder. 

Laatbloeier 

Toen Nights in White Satin in 1967 voor het eerst werd uitgebracht, kende het in het Verenigd Koninkrijk een bescheiden succes met een notering op nummer 19 in de hitlijst. In Nederland stond het zelfs wekenlang in de hoogste regionen van de Top 40. In de Verenigde Staten sloeg het nummer daarentegen nauwelijks aan. Radiozenders vonden het te lang en te symfonisch. De single-edit was aanzienlijk korter en miste de impact van de albumversie. De muziekwereld van de jaren ’60 was nog niet klaar voor een nummer van meer dan zeven minuten, vol met klassieke instrumenten en poëtische teksten. 

Jaren gingen voorbij. In 1972, vijf jaar na de oorspronkelijke release, gebeurde er iets wonderbaarlijks. Dankzij de volharding van de Amerikaanse platenmaatschappij en de groeiende populariteit van de “albumrock” op de radio, werd de volledige versie van Nights in White Satin opnieuw uitgebracht. 

Deze keer sloeg het nummer wél aan. Het klonk nog steeds fris en anders. De langdurige opbouw, de meeslepende melodie van Haywards gitaar en de diepgaande emotionele tekst werden gewaardeerd door een nieuwe generatie luisteraars. Het nummer klom snel naar de tweede plaats in de Amerikaanse Billboard Hot 100 en werd een wereldwijde hit. Het succes van de single katapulteerde niet alleen het album Days of Future Passed naar de top van de hitlijsten, maar vestigde ook de status van The Moody Blues als iconen van de symfonische rock.

Op woensdag 15 oktober staat Justin Hayward in Muziekgebouw Eindhoven.