Rufus Wainwright: een moderne troubadour met een oude ziel

Popera

De muziek van Wainwright wordt vaak omschreven als barokpop of popera, wat zoveel betekent als rijke, gelaagde arrangementen met veel strijkers, blazers, koortjes en natuurlijk zijn kenmerkende, vloeiende pianospel. Zijn muziek klinkt  vaak alsof het is weggelopen uit een oude Hollywood-musical of een klassiek concert, maar dan met een moderne, romantische en soms zelfs cynische twist.

Zijn grote doorbraak kwam rond de eeuwwisseling met albums als Poses (2001) en het ambitieuze tweeluik Want One (2003) en Want Two (2004). Nummers als Cigarettes and Chocolate Milk laten perfect horen wie hij is: een meester in het combineren van prachtige melodieën met teksten vol zelfspot, verlangen en een vleugje melancholie. Zijn stem is daarbij zijn belangrijkste instrument: een krachtige, licht nasale tenor die geen luisteraar onberoerd laat. Een nummer dat nog altijd relevant is, is Going to a Town, dat hij in 2007 schreef naar aanleiding van de politieke situatie in de Verenigde Staten.

Tekst loopt door onder de Spotify-playlist.

Veelzijdig

Wainwright is altijd op zoek naar nieuwe muzikale uitdagingen en weigert zichzelf artistiek te herhalen. Waar de meeste popartiesten zich richten op het volgende album in dezelfde stijl, besloot Rufus dat hij het anders wilde doen: hij wilde een opera schrijven. Dat deed hij ook, met succesvolle producties als Prima Donna en Hadrian tot gevolg. Een van zijn meest gewaardeerde projecten was echter Rufus Does Judy. Hierin reconstrueerde hij, als groot liefhebber van het ‘Great American Songbook’, noot voor noot het legendarische concert van zijn idool Judy Garland in Carnegie Hall.

Authentiek

Door zijn hele carrière heen is Wainwright bovendien een belangrijk boegbeeld geweest voor de LGBTQ+-gemeenschap. Al vanaf het prille begin van zijn carrière was hij open over zijn identiteit in een tijd dat dit in de muziekindustrie nog niet vanzelfsprekend was. Het werd toen, in de jaren ’90, nog als commercieel onverkoopbaar gezien als een mannelijke artiest openlijk homoseksueel was, omdat een groot deel van de populariteit moest komen van het vrouwelijke tienerpubliek, zo dacht men toen. Wainwright bewees het tegendeel: hij groeide uit tot een van de meest gerespecteerde en getalenteerde songwriters van zijn generatie, of zoals experts hem ooit omschreven: een moderne troubadour met een oude ziel. Niet voor niets noemt Elton John hem ‘de beste songwriter ooit’, terwijl Sting hem roemt om zijn ‘tijdloze muziek’.

Zelf de muziek van Rufus Wainwright luisteren? Op zondag 18 januari staat hij samen met het Residentie Orkest in Muziekgebouw Eindhoven. Er komen onder meer stukken uit Wainwrights opera Prima Donna en zijn ontroerende Dream Requiem voorbij, maar hij brengt ook muziek van anderen ten gehore, uiteraard op een Wainwrighteske wijze.